Als verloskundige kwam ik erachter dat vrijwel alle moeders er zo’n beetje hetzelfde uit zien in hun bed één à twee dagen na hun bevalling. Een zachte, vermoeide blik in haar ogen. Pyjama aan, de haren op haar achterhoofd een beetje opgefrummeld door de kussens van het bed. Zweet vermengt met oxytocine en een euforische trots hangt om haar heen. In haar handen de versbakken zoon of dochter die dit alles heeft veroorzaakt.
Kom je een dag later, dan is het een heel ander verhaal. Met wallen, tranen en trekkende hechtingen, maar daar hebben we het nu even niet over. Die eerste paar dagen zijn magisch. Als ik de foto’s van mezelf met mijn zonen zie op die dagen, heb ik ook precies zo’n zelfde prachtige blik. Misschien is het de overgave. Dat je maar een ding kan doen, en dat is zwemmend in een bed van hormonen heel erg wennen aan je kind. Aan diegene die je straks bij die andere universele naam gaat noemen: Mama! Bij veel vrouwen waar we op huisconsult komen is die blik al lang verdwenen. Zijn ze alweer netjes aangekleed, opgemaakt en vaak ligt de lat gruwelijk hoog. Soms lijkt het of veel vrouwen van zichzelf eisen dat ze exact dezelfde vrouw als voor de zwangerschap zijn, maar nu mét kind. Dat kan best een worsteling zijn. Baby’s houden zich zelden aan afspraken en zijn zo schattig dat je het ze niet eens kwalijk kan nemen. Daarbij heeft een baby je overduidelijk 100% nodig en zal die levensbehoefte onbeschaamd aan je opdringen. En precies dát geeft volgens mij vaak die dubbele gevoelens. Dat knagende gevoel als je bijvoorbeeld weer aan het werk gaat. Het zoeken naar een balans tussen je eigen ambities en de behoefte van je oogappel. Ik zie deze struggle bij bijna alle moeders. Veel van mijn vriendinnen hebben er last van. Ikzelf word zo’n beetje elke week eventjes gillend gek van de strijd tussen werk en zorg. Dan bel ik snel mijn eigen persoonlijke lactatiekundige. Want ondanks dat wij beiden geen borstvoeding meer geven, weet zij me, met drie tienerkinderen, altijd perfect te overtuigen dat het écht anders wordt. En dat het oké is zoals het nu is. Ik kan niet anders dan het van deze wijze vrouw aannemen. Ze is zelf namelijk het levende bewijs. Precies dat is wat een consult aan huis ook vaak inhoudt. Uitleggen dat de lat omlaag mag, de pyjama eventueel weer aan en de baby bloot een uurtje op de borst. Gewoon, niks doen. En dat je er dan vanzelf wel weer achter komt, dat monsters (soort van) niet bestaan. Ps: Marjolijn Heemstra schreef over dit thema een leuk en treffend artikel over in de Trouw afgelopen week.
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
AuteursDe afdeling redactie bestaat uit dezelfde mensen die ook de directie vormen. En de financiele afdeling, en de marketing, en de HR, het secretariaat en de inkoop. Wij dus. |