 Fiets gejat!
Mijn mooie Gazelle waar ik op reed toen ik net een tweetal was geworden. Stralend en met gevoelige borsten, maar voor de buitenwereld nog niet zichtbaar dat er een grootse liefde in me nestelde. Maanden later fietste ik met hem in de draagdoek onverschrokken door de straten van Amsterdam. Man wat was ik trots. Verhuisd naar Haarlem kocht ik een zitje voorop. Nu was ik zelfs zonder kind duidelijk een fietsende moeder. Ik hoorde bij de club! Toen kwam het tweede kind en ging ik tijdelijk vreemd met de bakfiets. De Gazelle bleef ook en kreeg een achteropzitje. Er kwamen discussies over wel of geen helmpje. Angst is misschien een slechte raadgever maar dat fietsen zo eng kan zijn leerde ik pas toen het ventje zélf ging fietsen. Als je denkt dat bevallen spannend is... Uiteindelijk werd de fiets geüpdatet met een zadeltje voorop en achter een beugelding met steuntjes. Ik had inmiddels drie kinderen in leven weten te houden in het verkeer. Ik was trots op mezelf, mijn kinderen en mijn fiets en zelfs de fietstassen had ik volledig in mijn positieve zelfbeeld geïntegreerd. Maar nu is hij dus weg. Bij mijn nieuwe fiets zijn geen moedersporen te bekennen. Ik zou bij wijze van spreken gewoon een jonge student zonder kinderen kunnen zijn. Oke, misschien niet echt jong, maar wel heel kinderloos. In het begin vond ik het moeilijk. Mijn identiteit was weg, ik was mezelf een beetje kwijt. Maar langzaam ervaar ik nu iets nieuws; ik ben vrij! Mijn kinderen kunnen nu zelf fietsen, dit is the end of an era! En natuurlijk is het voorbij gevlogen en heb ik onderweg wel genoten maar nooit niet genoeg. Koester je fiets maar vooral de gevulde stoeltjes.
0 Opmerkingen
 Dit weekeind (17 t/m 20 mei) vindt het Europese borstvoedingscongres van Elacta plaats. Ja dat kan dus, vier dagen vullen met alleen maar borstvoeding! Twee jaar geleden gingen we daarvoor naar Athene - mooi was die tijd - en dit jaar is het op de SS Rotterdam boot in Rotjeknor. Een thuiswedstrijd dus voor ons.
Wij gaan vrijdag en zaterdag en de praktijk is dan gesloten. We checken wel af en toe de roomtelefoon en bellen spoedjes terug. Ik had nog het wilde plan om 'onopvallend' onze mega grote bushokjes-posters stiekem in de wc's op de boot op te hangen, maar mijn man zegt dat dit kinderachtig is. Anyway, met Pinksteren zijn we gewoon weer beschikbaar voor consulten, hopelijk geïnspireerd door en verrijkt met nieuwe tietenkennis!  Mijn pasgeboren zoontje werd in bad gedaan en huilde zo hard dat waarschijnlijk het hele ziekenhuis het hoorde. Ten minste, zo voelde het voor mij en ik heb hem daarna gewoon nooit meer als baby in bad gedaan. Ik kon het huilen nauwelijks verdragen en de douche of een washandje werkte ook prima. Dat eerste kindje voelde voor mij als een kwetsbaar kopje dat helemaal gaaf moest blijven. Elk butsje, stootje of barst wilde ik vermijden!
Als in Japan een kopje valt, vullen ze de barst op met goud waardoor het kopje in schoonheid vermeerdert. Het is dan een uniek object geworden en vertelt een verhaal. Ze noemen het kintsukoroi en als ik het uitspreek hoor ik het woord ‘kind’. Zo gezien staat een kopje voor het hele leven. Uit welke klei je bent getrokken, welke handen je gevormd hebben en of er met liefde een oortje aan gemaakt is, zegt wat over je. Welk glazuur heb je meegekregen en hoe heet ben je gebakken? Hoe ben je uiteindelijk vastgehouden en verzorgd? Geen kopje wil achter in de kast stof staan happen, laat staan stukvallen op de harde gietvloer. Hoe er met je omgegaan wordt bepaalt voor een deel hoe lang je meegaat. Je groeit op met de nodige krasjes en als die zorgvuldig worden opgevuld blijf je stevig en heel. Te veel barsten maken je broos. Ikzelf heb ook wat barstjes, de een wat pijnlijker dan de ander. En hoewel ik ze bij tijd en wijle verfoei zijn het toch echt mijn eigen gouden plekjes waardoor ik straal als ik in het juiste licht sta. Sterker nog, ik heb goud over. Dat gebruik ik om de deukjes bij mijn kinderen op te vullen. Inmiddels heb ik er vertrouwen in dat ze stevig gebakken zijn en de Japanners hebben gelijk: mijn kinderen worden nog steeds elke dag een beetje mooier. Moedermelk wordt ook wel het witte goud genoemd. Dat is geen toeval natuurlijk en als je wilt weten hoe het geven van (borst)voeding jou ook kan helpen je kopje mooier te maken, vertellen we je dit graag tijdens een consult. Niet te geloven! We hangen dus deze week op 50 plekken in Haarlem te shinen met onze poster! Dit weekeind doen we een tourtje om ze allemaal op de kiek te krijgen, want ja dit maak je niet vaak mee. Zo tof! Maak je ook een foto? Met je baby? Aan de borst ;-) Of niet!  Room all over? Ja nu echt!
De afdeling marketing had een mazzeltje en dus viert de directie feest! Dat doen we graag met jou en het enige dat je daarvoor hoeft te doen is gewoon even een kiekje maken met jezelf voor alle 50 (!) mega abri's die volgende week in de stad hangen. Nee dit is dus echt geen grapje! Uiteraard mag dit op schaatsen, maar dan adviseren we niet tegelijkertijd te voeden want bevroren tepels staan niet leuk op de foto. De winnaar krijgt een gratis consult of tegoedbon en als je liever wat anders wil kan dit met de afdeling communicatie besproken worden. Want zo zijn we. Proost!  We worden regelmatig gebeld over borstvoedingskindjes die de fles weigeren. Meestal zijn de kindjes rond de drie maanden en staat hun moeder op het punt weer aan het werk te gaan. Dat weer gaan werken kan an sich al best wel spannend zijn, maar de gedachte dat je baby dan ook nog eens honger zal hebben is helemaal stressvol.
Een jonge baby heeft een krachtige zuigreflex en kan vrijwel overal wel op zuigen, of het nou een borst, fles of een speentje is. Na een aantal weken verliest (of eigenlijk: integreert) hij zijn reflexen en wordt het zuigen meer een aangeleerde motorische techniek. Een baby die altijd de borst heeft gehad, zal dan even moeten leren hoe het drinken uit een fles gaat en gelukkig gaat dit meestal makkelijk. Meestal, maar niet altijd. Bij sommige baby's is het leren drinken uit een fles een uitdaging en dit kan gepaard gaan met een boel spanning bij zowel de ouder(s), de verzorger(s) en de baby zelf. Wat kun je doen? Ten eerste is het belangrijk te weten dat drinken of iets in je mond stoppen een intieme handeling is, dus dat het fijn is als dat zonder stress of dwang gepaard gaat. Aan de andere kant, zonder voeding kan je baby niet leven en die verantwoordelijkheid kan je als ouder heel heftig voelen als je kind de fles (of de borst) weigert. Het is dus zaak daar een balans in te vinden. Zorg er altijd voor dat jij als ouder (of verzorger) rustig blijft. Baby's zijn expert in het aflezen van lichaamstaal, dus als je gespannen bent kan je het oefenen beter een andere keer proberen. Vertel je baby dat je de fles gaat geven, zorg dat hij de fles ziet en biedt de fles aan door met de speen over zijn lippen te wrijven. Je baby zal zijn mond openen en de fles accepteren als hij daar klaar voor is. Zorg dat de speen diep genoeg in je baby's mond zit zodat hij goed het vacuum kan maken, maar ook weer niet zo diep dat hij ervan moet kokhalzen. Zorg ervoor dat de melk lekker warm is en verwarm eventueel ook de speen. Hoe je de fles prettig geeft, lees je in deze folder van het JGZ (klik hiernaast-> JGZ Kennerland. ) Oefenen Drinken uit een fles is anders dan drinken uit een borst. De eerste twee maanden kunnen de meeste baby's relatief gemakkelijk uit beide drinken, maar na die periode vraagt het wat oefening om een nieuwe manier van drinken eigen te maken. Het is dus handig om te beginnen met de fles als de reflexen nog volop aanwezig zijn. Vanaf een week of 6 kan je dagelijks een flesje geven zodat de techniek goed geoefend wordt en vertrouwd is. Mocht je niet hebben geoefend of als het drinken uit de fles toch lastig is na die twee a drie maanden, dan is het goed te weten dat de reflexen weer terugkomen als je baby erg trek heeft is of als hij in een niet zo 'bewuste staat' is. Bijvoorbeeld als hij half in slaap is of net wakker wordt. We bedoelen dus niet dat je je baby moet 'uithongeren', dat nooit, maar wel dat je je baby de gelegenheid geeft om trek te krijgen. Zorgen dat je baby trek heeft kan een uitdaging zijn maar geeft wel een goede kans op het accepteren van de fles. Het betekent in de praktijk dat je de fles aanbiedt op een moment dat je baby al een paar uur niet gedronken heeft, bijvoorbeeld na een lang slaapje. Het kan zijn dat je zo gewend bent je baby frequent aan de borst te voeden, dat het even wennen is om een aantal uurtjes tussen de voeding te laten. Je baby zal dan al mogelijk al eerder aangeven een slokje te willen, zodat dat er echt sprake van trek is. Dat is helemaal normaal babygedrag, maar als je je baby uit de fles wil leren drinken is het handig als je baby trek heeft. Dus dan zal je je baby een aantal uren op een andere manier moeten troosten dan met een slokje melk uit de borst. Bijvoorbeeld door hem te dragen, te knuffelen, voor hem te zingen of hem in de drager op je buik te doen. Je doet dit omdat je graag wil dat je baby ook zonder jou prettig kan drinken. Leg je baby dit letterlijk uit: zeg bijvoorbeeld dat je dit doet omdat je graag wil dat hij uit een flesje gaat drinken en dat het jullie enorm zou helpen als hij daaraan meewerkt. Het kan zijn dat je baby een heel aantal uren tussen de voeding laat zitten, meer dan je gewend bent. Heb vertrouwen dat je baby dit aankan. Als je baby de de fles uiteindelijk wel goed neemt, bied je de fles de twee voedingen daarna ook aan. Op die manier oefent je baby de fles echt even een paar keer achter elkaar heel goed, en weten jullie dat het dus lukt. Let op: mocht dit voor jou of je baby echt niet goed voelen, stop er dan mee en bied de borst aan. Het is dan waarschijnlijk prettig om te weten dat de meeste baby's op de opvang uiteindelijk wel gaan drinken, al kan dit een aantal weken duren. De opvang Vertel degene die jouw baby de fles gaat geven dat het niet uit de fles drinken geen kwestie van onwil is. De meeste baby's kunnen na een tijdje vrijwel altijd uit de fles drinken, maar hebben daar wat oefening voor nodig en moeten gewoon erg wennen aan het feit niet bij jou te zijn, én hebben dus veel troost nodig. Zodra een kindje zich veilig voelt zal het open staan om nieuwe dingen te leren. Uit een flesje leren drinken bijvoorbeeld. Of uit een tuimelbeker, een kopje, een rietje of wat dan ook. Zorg ervoor dat het leuk is! Maak er een spelletje van, zing er een liedje bij, laat je kindje het zelf doen en stop op tijd. Maak er geen halszaak van en laat een baby zeker niet uithongeren. Blijf het elke keer zachtjes en zonder dwang proberen, op momenten dat je baby uitgerust en vrolijk is én zin begint te krijgen in een voeding. Of probeer het juist eens als je baby heel slaperig is om zo gebruik te maken van de reflexen. Op internet kun je nog een heel scala aan trucjes vinden van een panty over de speen tot de fles inpakken met aluminiumfolie. Of met je baby lopen en tegelijkertijd de fles geven. Er zijn veel speentjes te koop die je allemaal kan uitproberen (of niet). De ervaring leert dat baby's zich niet graag in de maling laten nemen, maar misschien verzin jij zelf wel iets dat precies voor jouw kindje wél werkt. Inhalen In de meeste gevallen zijn kindjes na een aantal weken gewend aan de nieuwe situatie, en zullen ze wel wat gaan drinken. Sommige zullen nooit zoveel drinken als dat ze uit de borst zouden doen. Dat geeft niet, zolang je kind als jullie weer bij elkaar zijn de mogelijkheid heeft het drinken in te halen, is het goed. Leg maar wat vaker aan als jullie weer samen zijn. Soms is dat 's nachts. Weet dan dat je door aan te leggen je kindje niet alleen voedt, maar dat je ook het gemis inhaalt. Zo fijn als jij is er blijkbaar niemand! Voedrecht Als de reistijd het toelaat kun je tijdens je 'voedrechtperiode' ook naar je kindje toe gaan om te voeden. Of wat later en/of eerder beginnen met werken. Je kan ook vragen of degene die voor je kindje zorgt hem of haar naar jou toe brengt zodat je op het werk kan voeden. Uitstel Is er een mogelijkheid om aan het verzoek van je kind tegemoet te komen? Misschien kun je met vakantiedagen, onbetaald verlof of een andere constructie het werk een aantal weken of maanden uitstellen. Of is (gedeeltelijk) thuis gaan werken een optie. Samenvatting: - De eerste maanden drinkt je baby reflexmatig. Start dan al met oefenen met de fles. - Na een aantal maanden gaat je baby meer bewust drinken en werken de reflexen alleen bij erge trek of als je baby wat minder bewust is van het drinken (slaperig of afgeleid). - Hou het voeden leuk en ontspannen en weet dat er andere manieren zijn van troost dan alleen met melk. - De meeste baby's gaan wel (wat) uit de fles drinken na een aantal weken, ook na een eerdere periode van weigeren. - Veel baby's kunnen rond een maand of zes ook op andere manieren drinken dan uit een fles of borst. Wil je een advies dat afgestemd is op jouw persoonlijke situatie? Bel ons dan voor een telefonisch consult, we denken graag met je mee. We danken Maaske Treurniet van Volmondig Logopedie voor het sparren.  Geheel in het thema ‘je ziet het pas als je het doorhebt’ heb ik jarenlang op te kleine schoenen rondgelopen. Ik was namelijk vanaf mijn achttiende een vrouw met een bescheiden maat 38 en dat wilde ik graag zo houden. Dat ik twintig jaar en drie kinderen later ietsje grotere voeten had gekregen, ging er niet in. Zelfs niet toen ik pijnlijke tenen kreeg. Of koude tenen. Nee zelfs niet toen mijn teen via een gaatje uit mijn sneaker piepte, zag ik het niet. Tja…
Pas toen ik schoenen van een vriendin kreeg die weliswaar een beetje lomp stonden maar heerlijk warm en zalig liepen én maat 40 hadden, viel het kwartje. Blijkbaar kan ik fascinerend lang onwenselijke gedachten of gevoelens negeren. Als lactatiekundige voel ik me soms de schoenen van mijn vriendin. Veel moeders zijn ervan overtuigd dat het geven van borstvoeding hun gemakkelijk af moet gaan, het is immers zó natuurlijk. Daardoor mogen ze niet zeuren als het pijn doet, moeten ze doorbijten tot de tranen hen in de ogen staan. Of ze denken dat zij als enige het trucje van aanleggen maar niet onder de knie krijgen, niet wetende dat de heftige bevalling dat trucje tot een soort abracadabra heeft gemaakt. En soms maken alle verschillende adviezen van alle verschillende goedbedoelende zorgverleners je zo in de war dat je bij wijze van spreken in de winter op slippers loopt. En je voelt ergens heus wel dat het niet klopt, maar ja, je wil zó graag dat het werkt! Als het kwartje dan valt geeft dat ruimte voor verandering en mildheid. Opeens zie je hoe hard je gewerkt hebt met je baby wel/niet aan de borst. Hoe dapper je van start bent gegaan en hoe ver je gekomen bent. Hoe streng je misschien geweest bent en hoe lief je eigenlijk mag zijn voor jou en je kind. Hoeveel beter je het leven dan weer aankan. Het zijn soms pijnlijke kwartjes maar je koopt er een boel voor. Een nieuw paar schoenen bijvoorbeeld. Doeiii!  Durven we te kijken?
Met lichte buikpijn stellen we het uit tot de volgende dag. En dan is het zover, we gaan met de billen bloot… Met onze praktijk zijn we een van de weinige lactatiekundigen in Nederland die elk jaar een evaluatie naar onze cliënten sturen. We vinden het belangrijk om te weten of ons werk zin heeft, of we het wel goed doen en of het beter kan. Maar dat sturen is best een dingetje. Want je wordt al doodgegooid met enquêtes van bedrijven die je om alles je mening vragen, en dan komen wij ook nog eens met een vragenlijst aanzetten. Daarbij zijn we geen groot bedrijf met anonieme mensen die achter een balie de telefoon aannemen. Bel je ons, dan krijg je een echt mens en altijd een van ons twee aan de lijn. Ook wanneer we op een hockeyveld staan, bij de tandarts zitten of terwijl er vijf jongetjes tikkertje in ons huis spelen. Geef je feedback op Room, dan geef je feedback op óns. En het is nog meer: we komen in een bijzondere periode bij je thuis. Nieuw leven baren maakt kwetsbaar want om je baby te verwelkomen moet je hart open staan. Ook slaapgebrek, het soms pijnlijke herstel van de bevalling en je eigen ‘bag of drama’ die je meeneemt uit je leven kunnen de boel op spanning zetten. In de anderhalf uur dat het consult duurt is er dan soms een boel te doen. Jullie geven je letterlijk en figuurlijk bloot en wij proberen met alle integriteit en empathie die we hebben met je mee te denken. Daarvoor moet ook óns hart op een kier. Meestal lukt dat prima, een enkele keer gaat het stroef. Vandaar dat een enquête best spannend is. Want wij kunnen ons werk wel fantastisch vinden, maar vinden jullie dat ook? De uitkomst kwam gelukkig overeen met het gevoel dat wij hebben in ons werk: jullie gaven ons een 8,5 voor onze zorg vorig jaar en 95% van de respondenten was (zeer) tevreden. Fantastisch! Dank dank dank! We gaan ook in 2018 weer met liefde ons best doen en kunnen weer rustig slapen vannacht... Jaaa lieve volgers, tijd voor de jaarlijkse give away! Jullie gaven ons veel vertrouwen, inzichten en werkplezier afgelopen jaar, tijd om wat terug te geven. Ga je voor de tas of kies je voor de etui? En geef je hem aan iemand anders die je het gunt of hou je hem lekker zelf? Nomineer jezelf (via Facebook Instagram, twitter of via de mail) of een ander, delen mag maar hoeft niet (wij snappen ook wel dat gek genoeg niet iedereen zit te wachten op een tas met borstvoedend koppel...). Met kerst zal onze 4-jarige analfabeet/assistent de winnaars uit de hoge hoed trekken en krijg je je cadeautje opgestuurd.   Je hebt van die mensen die van hun hobby hun werk maken en daar dan dolgelukkig mee zijn... Wij zijn van dat soort mensen maar we zijn niks zonder alle ouders, baby's, verloskundigen, kraamverzorgenden, geboortewerkers en alle anderen die vertrouwen in ons hebben en met ons samenwerken. Veel dank daarvoor!   http://www.me-to-we.nl/de-borstvoedingskwaal-waar-je-nooit-iemand-over-hoort/ Ach arme Vala, daar gaat ze weer. Opnieuw de hele tirade tegen de borstvoedingsdruk die ze gevoeld heeft. Weer alle blabla over de borstvoedingslobby. Het zit haar blijkbaar nog altijd zo hoog. Ik heb met haar te doen!
Zeven jaar na dato nog kwaad zijn. Schuldgevoelens en zelfs geïndoctrineerd zijn. Zou ze elke keer dat ze een baby tegenkomt het opnieuw een beetje voelen? Het is te hopen dat ze inmiddels wat liever voor haarzelf mag zijn. Dat de lat wat lager ligt. Niemand is pro-borstvoeding. Dat kan helemaal niet want borstvoeding is de norm. Je zegt ook niet dat je pro-zwangerschap bent als iemand een kinderwens heeft. Of pro-ademen bij zin in leven. Voor het alternatief, ja daar kun je voor of tegen zijn. Draagmoederschap, adoptie of een beademingsmachine. En de borstvoedingslobby? Bedoelt ze de vrouwen die waar ze blij van werden een slecht betaalde baan maakten (Room Borstvoeding bijvoorbeeld)? Of het groepje dat een tegengeluid wil geven aan de mega grote kunstvoedingsindustrie waarin een miljardenwinst per jaar gemaakt wordt ten koste van de gezondheid van kwetsbare baby’s? Wie precies bedoelt ze? Een blauw kindje aanleggen, pijnklachten, huilen, slechte groei, twaalf keer kolven en dat maandenlang tot je zelfs het gevoel hebt dat je dood wil? Er zijn maar weinig moeders die zo streng voor zichzelf (en hun kindje) zijn. Wat had ik haar een liefdevolle arm om haar schouders gegund. Wat rust en vertrouwen dat het met een iets minder streng regime ook goed komt. En dat het zelfs heel fijn kan zijn, zo’n kindje op je borst (nee niet eens er áán). Dat roze melkwolken er niet altijd zijn weten wij maar al te best. Maar de meeste moeders zijn bijzonder hulpvaardig naar elkaar. Ze weten precies hoe veeleisend het prille ouderschap is en helpen elkaar graag. Een mama met struggles bij het voeden heeft weinig aan een kwade vriendin met wrok, hoe goed bedoeld ook. Help haar liever aan een lactatiekundige die haar vak verstaat. Lieve Vala, er is weinig zo overduidelijk vanzelfsprekend als een kind aan moeders borst. Doe ons, professionele liefhebbers van gelukkige baby’s en hun ouder(s) een plezier en laat je boosheid los. Of liever nog, wees trots op jezelf en mild voor je omgeving. We helpen je er graag mee, met terugwerkende kracht én gratis. Gewoon, omdat jij het bent en omdat we graag zonder gekromde tenen over borstvoeding lezen. 06-19990528 Laat even weten wanneer je belt, dan gaan we er goed voor zitten...  Ons vak is prachtig.
Een consult duurt eigenlijk maar kort, en toch is het bijzonder intens. Het moment waarop jullie ons toestemming geven hun meest kostbare ‘bezit’ even vast te houden en te bewonderen. De intieme handeling van je baby voeden aan de borst. De indrukwekkende verhalen van jullie zwangerschap en bevallingen. Het kijkje in je leven en de slaapkamer. Het vertrouwen, de verwachtingen en vaak de tranen. En dat allemaal in zo’n anderhalf uur. Kun je het geloven? Precies dat maakt dat wij zo ontzettend houden van ons vak en het elke keer weer fantastisch vinden dat jullie ons weten te vinden. Maar omdat we elke week vele ouders en baby’s zien, en zowel jullie levens als het onze vaak druk en veeleisend zijn, is het contact erna meestal maar héél kort. Een telefonische follow up, soms niet eens. Dan spreken we voicemails in, sturen nog een mailtje na. Af en toe spreken we iemand wat vaker en dan bouwen we een band op, maar soms is het na het consult helemaal stil. Ieder gaat weer haar eigen weg en dat was dat, de volgende dag staan er alweer nieuwe consulten gepland. Toch merk ik de laatste tijd steeds meer dat ik fietsend door de stad me afvraag hoe het gaat met die en die. De mama in dat hoekhuis, met dat fijne popje? De ouders uit de nieuwbouwwijk met die heftige bevalling? De moeder in de flat met haar schoonmoeder in huis en dat mooie kind? Ik heb geen idee en er is gewoonweg te weinig tijd om iedereen nogmaals na te vragen. Misschien zit je er ook helemaal niet op te wachten of is je aandacht gewoon helemaal bij je lieve kleine huisgenoot. Toch wil ik jullie bij deze vragen om bij genoeg tijd en zin ons op de hoogte te houden. Een mailtje met een foto, een sms met een korte update. Of kom eens pronken bij het mamacafé. Weet dat jullie ervaringen en ontmoetingen de motor van ons vak zijn en we daar heel blij van worden. Echt, doe maar als je wil! Photo by Carlo Navarro Van oma’s kun je soms wat leren. Deze oma zorgde tijdens het consult voor de oudste twee kleinkindjes terwijl haar dochter het derde kindje met mij samen aan de borst legde. Snappen jullie het nog? Oma -> dochter –> drie (klein)kindjes en de lactatiekundige. Behendig bracht oma de oudste twee kleinkindjes naar bed en vervolgens aanschouwde ze ons werk op de bank. Het aanleggen bleek met een simpel trucje makkelijk te verbeteren en dus was er ruimschoots tijd over om de drie kilo levensgeluk te bewonderen. Ook dat is mijn vak: kijken naar baby’s en daarvan genieten. Maar deze oma dus. Ze vertelde dat in haar tijd niemand in haar omgeving nog een baby had en zij alles zelf uit moest zoeken. Na de bevalling waren ouders en baby alleen thuis, en moest er gevoed worden. Je kan van heel wat dingen onzeker worden in zo'n eerste nacht: krijgt mijn baby genoeg voeding? Waarom huilt ze? Moet ik haar wakker maken? Ademt ze nog? Hoe leg ik haar aan? Bij deze moeder was dat niet het geval. De borstvoeding ging verbazingwekkend makkelijk, op één ding na: toen de baby was aangelegd kregen ze haar er met geen mogelijkheid weer vanaf. Letterlijk! Ze heeft toen iemand van de net opgerichte Vereniging Borstvoeding Natuurlijk gebeld, en die heeft haar uitgelegd hoe ze het vacuüm kon verbreken. Zodoende werd haar dochter van de borst afgehaald maar heeft daarna nog maanden en maanden heerlijk bij haar moeder mogen drinken. Drie kleinkindjes hebben inmiddels mogen ervaren dat goed voorbeeld goed doet volgen. En omdat ik zo blij werd van dit mooie verhaal krijgt deze lieve oma hierbij, met bijna veertig jaar terugwerkende kracht, de gouden tiet Award! Ps: Beste oma, mocht u de foto terugvinden waar u zo mooi voedend op stond, wij zetten hem dolgraag bij deze tekst. Gouden Tiet Award: https://artcoco.nl/goudentiet.htm  Ook dit jaar vieren we de Nederlandse borstvoedingsweek met een mamacafe XL. Deze keer is het in het Kweekcafe in de Kleverparkbuurt. Kom je ook, want wij denken dat het reuze gezellig wordt.   Borstvoedingsorganisatie La Leche League geeft een tijdschrift uit dat BOVA heet. Daarin wordt in elke editie een zorgverlener in het zonnetje gezet door een moeder of vader. En dit keer was dat zomaar onze Veronique! Jullie begrijpen wel dat ze even behoorlijk liep te shinen toen ze dat las. Wij bedanken de lieve moeder (en tevens heldin) die de moeite heeft genomen dit op te schrijven en in te sturen, dank Leonie en Lena!
Pijn Een jaar geleden werd ons eerste kindje geboren, een dochter met de roepnaam Lena. Mijn doel was om drie maanden borstvoeding te geven en dan af te bouwen, zodat ik niet op het werk hoefde te kolven. De eerste 10 weken was het letterlijk bloed zweet en tranen. Wat deed het verschrikkelijk veel pijn. Wat dacht ik ook echt? Sinds m'n pubertijd ging ik al door de grond als de douchestraal rechtstreeks op m'n tepel kwam... En daar wilde ik met volle kracht een baby aan laten zuigen. Auw! Vier dagen na de bevalling heb ik een dag alleen maar afgekolfd omdat het drinken uit de borst echt te pijnlijk was. Ik heb Lena toen mijn melk gegeven door middel van vingerfeeding. De dag erna heb ik ’s avonds huilend een lactatiekundige, Veronique Thijssen gebeld. Zij kon gelukkig de dag erna al komen. Ik heb nog steeds spijt dat ik haar niet meteen de dag na de bevalling al heb laten komen, dat had me veel ellende bespaard. Weer aan de borst Veronique heeft mij geholpen om Lena beter te laten aanhappen. Ik heb het aan de borst voeden in een paar weken tijd opgebouwd van één keer per 24 uur naar volledig. Eerst dronk Lena alleen overdag aan de borst en kolfde ik, op advies van Veronique, in de nacht af. Het was veel gedoe maar vooral in de nachts was ik niet rustig genoeg om haar goed te laten aanhappen. Ook heeft Veronique ons geïnformeerd over het laten knippen van Lena’s lipbandje en tongriempje, nadat zij geconstateerd had dat vooral haar lipbandje erg kort was. Uiteindelijk hebben we toen Lena drie weken oud was, haar lipbandje en tongriempje laten knippen door de kno-arts die Veronique ons aanraadde. Hulp Ik heb tot een met de tiende week continu met hydrogelpads in mijn bh gelopen. Dit was de enige manier waarop de pijn aan mijn tepels enigszins uit te houden was. Veronique is meerdere malen geweest, dat heeft mij erg geholpen. Lena hapt het liefst heel klein aan, nog steeds, maar inmiddels kan ik wel wat hebben. Mijn tepels zijn gevoelig, maar de pijn was na drie maanden voorbij. Veronique heeft mij toen nog een laatste keer geholpen met het herkennen van de veranderde hongersignalen. Ik voedde toen nog 16 keer per 24 uur en was hier niet gelukkig mee. Dit hebben we teruggebracht naar ongeveer 9. Had ik nou al die pijn geleden en moeite gedaan om op dat moment te gaan stoppen? Nee dus. Ik heb mezelf een nieuw doel gesteld, zes maanden. En de zes maanden werden er negen en negen maanden werd een jaar. Afbouwen Toen Lena bijna negen maanden was, ben ik het aantal voedingen verder gaan afbouwen. Mijn voedingsrecht verliep en ik kreeg nog steeds een onprettig volle-borsten-gevoel, ver voordat ik pauze had waarin ik kon afkolven. Omdat ik voor de klas sta, kon ik ook niet meer zomaar m'n pauze anders indelen. Dus van ongeveer 8 voedingen per 24 uur bouwde ik af naar 5 en inmiddels (Lena is nu een jaar oud) naar 3. Dit deed ik zonder deze aan te vullen met kunstvoeding, Lena eet heel goed en groeit als kool. Twee weken geleden ben ik helemaal gestopt met afkolven op mijn werk. Wat een rust geeft dat! Zo zou ik nog jaren door kunnen gaan met borstvoeding geven! Dank Zonder Veronique was ik misschien wel gestopt met het geven van borstvoeding. Ik ben haar zo dankbaar voor de hulp aan huis en de telefonische adviezen. Dankzij haar en mijn doorzettingsvermogen, genieten mijn dochter en ik al meer dan een jaar van vele bijzondere voedingsmomenten!  Er is weinig zo lekker als thuiskomen na drie weken kamperen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van vakantie en slapen in een tent. Maar het waarderen van het gewone, de vertrouwdheid van wat zo eigen is, dat geeft een speciaal soort heerlijkheid.
Warm water uit een kraan. Veel water uit een kraan. Überhaupt een kraan. Slapen op een matras in een kamer zonder muggen. Poepen zonder de vrees dat de Franse buurman ook moet en het haakje van de wc het niet houdt. Mijn eigen fijne koffiekopje samen met drie ongelezen weekeindkranten. Ik waardeer het zó hard, tot het langzaam weer vanzelfsprekend wordt. Het deed me denken aan de tijd dat ik nog borstvoeding gaf. Precies zo’n vanzelfsprekendheid was het voeden aan de borst. We deden het, het was normaal en alledaags. Soms was het saai of zag ik er tegenop, vaak was het gewoonweg prettig en dat was het. Toch waren er ook momenten dat ik het voeden zo erg koesterde, dat ik bijna ontplofte van geluk. De keer dat mijn dreumes een koortsstuip had en ik even dacht dat ik hem verloor. Zelden was ik meer dankbaar dan toen hij nog half buiten westen weer bij me ging drinken. Of toen er eentje een virus had waarbij elke vorm van voeding er direct weer uit kwam. Ik kon hem elk half uur een klein slokje troost en voeding geven, het enige dat hij wél binnenhield. Een zucht van verlichting gaf het me elke keer weer als hij wat druppeltjes dronk. Ik herinner me die ene vakantie dat mijn peuter door alle verandering absoluut niks meer wilde eten of drinken, behalve bij mij aan de borst en hij mager maar gezond weer thuiskwam. Het was vermoeiend maar ik had niet geweten wat ik zonder het voeden had gemoeten. Dan het moment dat hij kiezen kreeg en het borstdrinken te veel pijn deed. Hij weigerde drie lange weken. Toen ze eindelijk doorgekomen waren en hij voor het eerst weer bij me dronk: hij wilde nog! Gelukkig. Een kindje aan de borst is voor mij zo normaal en vanzelfsprekend geweest en toch kijk ik er met een bijzonder gevoel op terug. Behalve tijdens mijn werk zal ik persoonlijk niet meer het speciale gevoel van een kindje voeden ervaren. Natuurlijk heb ik altijd nog mijn thuiskomsten na een vakantie. Dat haalt het niet bij de intensiteit van mijn lieve kindjes die bij me dronken, maar ik doe het ermee. Elk jaar weer hoop ik! Wij houden enorm van ons vak en zijn heel blij dat we dit werk met jullie kunnen doen. Het blijft bijzonder om met jullie mee te mogen kijken en te denken tijdens een per
 Slapen is hot!
Nee niet heet, oververhitting is een reëel risico bij slapende baby’s. Maar het is wel een dingetje he, dat slapen. En jij als versbakken ouder bent er al helemaal druk mee. Of moe van. Wij van de borstvoeding zijn ook vaak met slaap bezig. Tijdens een consult slaapt zo’n tachtig procent van onze klantjes dwars door ons advies heen. Wij weten als gaan ander hoe gelukzalig een slapende baby boven op zijn moeder eruitziet. Hebben we het even niet over de wallen onder de ogen van mama, maar daar ligt niemand wakker van. Ook voor mij persoonlijk is slaap een hot item. Op het schoolplein zeurde - ik bedoel zei - ik tegen een andere moeder dat ik soms zo moe ben. ‘Slapen jouw kinderen eigenlijk door’ vroeg ze, en ik ontkende. Er wordt altijd wel iemand wakker voor een glas water, een plasongelukje of een aai over z’n bol. En dan heb ik het nog niet eens over die knappe man naast me die ook verrekte knap kan snurken. ‘Dus eigenlijk slaap jij al tien jaar niet door?’. Ehm, nee maar ja. Dat je een periode in je leven, die met kleine kinderen, minder slaapt weten de meeste mensen wel. Maar is het daarom ook normaal? En wat is normaal eigenlijk? Ik checkte Els van de Helm, de specialist op slaapgebied, maar kon niks vinden over deze specifieke periode in je leven. Met haar site, wat creativiteit en logisch nadenken kwam ik toch op de volgende acht tips:
Slaap lekker!  Een mondje terug of heeft je kindje reflux?
Burp Alledrie mijn zoontjes gaven na de voeding een flinke golf melk terug. De jongste spoog het soms met een flinke boog spectaculair de kamer in. Dit leverde hem veel respect van zijn broers op. Gelukkig lieten ze voor het spugen als waarschuwing een boertje, waardoor ik met een snelle move de schade konden beperken tot de vloer. Ik kan iedere jonge ouder met een spugende baby een linoleumvloer aanraden, die zijn heel makkelijk schoon te maken. En een goeie wasmachine. Na een half jaar werd het minder en na een jaar was het over. Nu laten ze alleen nog af en toe een beste boer, het blijven immers mannen. Wat is reflux Reflux is een veelbesproken thema onder jonge ouders. Wij krijgen er vaak vragen over en op internet kun je de meest heftige verhalen lezen. Reflux is het terugstromen van melk in slokdarm. Je baby geeft dan 'een mondje' of wat meer terug of slikt de melk weer in. Het is niet altijd makkelijk om echte, gecompliceerde reflux te onderscheiden van de normale maag-darmongemakken die bij de eerste drie maanden horen. Je baby heeft namelijk echt even de tijd nodig om letterlijk en figuurlijk een beetje uit te rijpen en dat gaat gepaard met 'gedoe'. Boertjes die dwars of windjes die scheef zitten. Darmen die aan de bak mogen. Een huidje wat prikt of kriebelt. Of gewoon het gevoel dat je het als pasgeboren mensje even niet meer weet allemaal omdat je moe, overprikkeld of klaar met de dag bent. Maar er kan dus ook wat melk omhoog komen en als dat buitengewone klachten geeft, noemen we het refluxziekte ofwel reflux. Het gedoe kan hij zelf nog niet managen, daar heeft je baby jou voor nodig. Dat is een veeleisende en soms ook vermoeiende taak, maar uiteindelijk ook erg lonend. Wanneer moet je er dan wat mee? De meeste baby's hebben helemaal geen last van het spugen. Zodra ze wat ouder worden en vaste voeding gaan eten, verdwijnt het vanzelf. Je kan je baby helpen door borstvoeding te geven, die melk is zacht en makkelijk verteerbaar. Baby's willen van nature vaak kleine beetjes drinken en niet plat op hun rug liggen, hier kun je aan tegemoet komen door op verzoek te voeden en je baby overdag eens op zijn buik te leggen of hem in een drager te doen. Laat hem na de voeding nog even aan een soepele borst zuigen voor wat comfort of geef een speentje als dat beter werkt. Het zuigen helpt om de melk in de buik te houden en geeft verlichting. Probeer je baby zo te voeden dat hij geen lucht meehapt, en als dit moeilijk gaat vanwege een enthousiaste toeschietreflex, een korte tongriem of omdat je de juiste houding niet kan vinden, dan kun je ons vragen met je mee te kijken. Soms zit er iets anders dwars bij je baby of bij jezelf. Een gevoel dat eruit wil en er zijn baby's die dat letterlijk (over)nemen. Dat klinkt een beetje vaag misschien, maar baby's kunnen geweldig voelen en ook heftige emoties hebben die gehoord willen worden. Lukt dat niet, dan kan een baby ook gaan spugen (of heel veel huilen, of nauwelijks slapen of juist bijna alleen maar slapen). Bij jezelf (of je baby) nagaan wat 'eruit moet', kan dan helpen. Neem je baby bij je en nodig hem maar uit om te vertellen. Niet met woorden maar misschien wel met tranen. Het zou best kunnen dat je kleintje daarna minder last heeft van het spugen. Als je zo'n 'gesprek' moeilijk vindt kan een Infant Mental Health specialist je daarbij helpen. Een koemelkallergie kan er ook voor zorgen dat je baby de melk weer uitspuugt. Je baby heeft dan vaak ook andere klachten die met de allergie samengaan. Als de melk aan de allergie wordt aangepast, verdwijnt ook de reflux. Medicatie Sommige kindjes hebben echt last van het oprispen en bij hen doet het spugen wél zeer. Dan komt er maagzuur mee de slokdarm in en dat kan een brandend gevoel geven. Of ze spugen zoveel, dat er te weinig melk overblijft om te groeien. Ook dan ga je natuurlijk actie ondernemen en op zoek naar een oorzaak. Soms is er medicatie nodig om je baby te helpen. Denk aan medicijnen die het maagzuur remmen of de passage naar de darmen versnellen. Dit gebeurd altijd onder begeleiding van een (kinder)arts. Wees ten allen tijden lief voor jezelf en je baby, vraag hulp als je er zelf niet goed uitkomt en weet dat de meeste reflexklachten na een jaar verdwenen zijn. Kijk in de tussentijd veel naar het rustgevende draaien van de wasmachine. Worden baby’s ook heel rustig van! Wil je meer lezen? De richtlijn Gastro-oesofageale-refluxziekte bij kinderen van 0-18 jaar vindt je hier -> hier<-. Jaaa hij is af!!!
Dagen, weken, maanden waren wij en 'onze crew' bezig met dit prachtige filmpje, en nu is het af! Trots als een pauw zijn we en natuurlijk hopen we dat jullie er wat aan hebben. Als je net moeder (of vader) wordt of als je net geboren bent, kun je zoveel mogelijk van het hormoon oxytocine gebruiken als er maar is. Want door oxytocine gaat de melk stromen (bij mama dan), ontspan je, en kunnen je baby en jij je aan elkaar hechten. En dat is niet alleen heel fijn, het is ook van levensbelang voor je baby. Maar wat we vaak zagen tijdens consulten (en waar we zelf ook best wel last van hadden tijdens ons eigen kraambed), is dat er behoorlijk wat stress kan ontstaan in de eerste weken met je kind. Er kan pijn, vermoeidheid, onzekerheid, etc. zijn. En dat kan allemaal stress geven. En stress zorgt ervoor dat je adrenaline aanmaakt, en dat gaat ten koste van je oxytocinegehalte. Meer adrenaline en minder oxytocine zorgt voor een trager herstel van je lijf en kan een verkrampte houding tijdens het voeden geven. Als je dan ook nog pijnklachten hebt, dus nóg meer adrenaline, dan wordt het geven van borstvoeding iets waar je enorm tegenop kan zien. Ten alle tijden, ja zelfs als je géén borstvoeding geeft, kan het dan helpen om te ontspannen en zoveel mogelijk van die oxytocine terug te krijgen. En dat gaat het beste als je lekker zit, je baby dichtbij je hebt zodat je haar kan voelen, ruiken en horen. Op die manier kun je de negatieve spiraal hopelijk snel doorbreken en gaan genieten van het samenzijn. En als dan het voeden ook makkelijker gaat, dan worden die weken helemaal een feest! Sabine Wisman maakte de tekening en Erik Thijssen maakte daar een animatie van. Delen maar, zoveel als je wil!! Lekker doe-hoen!  Afbeelding zonder toestemming van Shutterstock
Deze moeder had haar tweede zoon zonder veel moeite gebaard. En omdat ze haar eerste jongen een flink aantal maanden met de borst had grootgebracht, ging ze ook nu weer gewoon borstvoeding geven. Dacht ze. Tijdens de kraamtijd twijfelde ze; dronk hij wel genoeg? Moest er niet wat bij? Maar hij groeide best en ook de luiers waren gevuld. De kraamverzorgster wist haar te overtuigen dat ‘andere zoogdieren ook geen bijvoeding geven’ en daarmee was de kous af. Maar dit zoogdiertje dacht er anders over. Huilen deed hij. Overdag en ’s nachts en dwars door de deadlines van z’n vaders werk heen. En mama maar aanleggen. Thuis op de bank, in bed, aan tafel. Buiten op een bankje, in een café, bij de judo van broer en in vele, vele kledinghokjes. Hoe hoger het huilen, hoe lager de wallen van mama. Tot ze op een dag een fles gaf. Toen wilde hij wel slapen. Zou ze dan toch gelijk hebben? Had hij al die tijd gewoon te weinig melk gehad? Had ze haar eigen kindje laten hongeren? Ze belde toen hij een maand was. Een heerlijk ventje tilde ze uit z’n bed en bij het wegen bleek dat hij weliswaar gegroeid was, maar minder dan je zou verwachten met zijn geboortegewicht. Aan de borst deed hij goed zijn best maar na een paar slokken was het op. De melk én het geduld. Had iemand nou eerder de strakke tongriem gezien en er wat aan gedaan, dan was het drinken een stuk effectiever geweest. Dan waren de borsten gewoon enthousiast van start gegaan en jodelahietieee gaan met die banaan. Maar dit kindje had flink wat reserves waar hij op kon teren, een moeder die er helemaal voor ging én die tepels had die wel wat konden hebben. Dan duurt het lang voor je als baby door de mand valt, ofwel je moet heel hard roepen…. En een moeder hebben die luistert! Maar daar was deze zoogdiermoeder toevallig heel goed in. Ook mijn ontaarde ik bedoel wel-afgewogen vraag of we naar beneden zouden gaan en een flinke fles zouden geven, hoorde ze. En natuurlijk hebben we gesproken over hoe ze weer met volle borst zou kunnen voeden, maar deze mama was er klaar mee. En het klinkt misschien gek voor een lactatiekundige, maar ook zonder de borst wist ik dat dit kindje het goed zou krijgen. Veel plezier met elkaar!  In een hoekje van het Franse toiletgebouw op de camping stond ze haar handen en een dingetje te wassen. Dat dingetje was een tepelhoedje. Bleek dat haar kindje bijna een jaar was en moeder klaar voor een broertje of zusje. ‘Zonder het hoedje was het me nooit gelukt, ik ben zo blij dat ze bestaan’, vertelde ze me. ‘Maar nu ga ik afbouwen, want ik wil nog eventjes hormoonvrij zijn voordat ik weer zwanger wordt.’
‘Goed zeg!’, riep ik haar na terwijl ze wegliep. Het liefst was ik meegelopen naar haar tent. En dan precies uitzoeken waarom haar kindje zo’n tijd met een hoedje wil drinken en hoe dat dan zo gekomen is. Vertellen dat het wel meevalt met de hoeveelheid hormonen, maar dat ik het gevoel van even ‘los’ willen zijn van je kind wel herken. Maar waarom eigenlijk? Welke hulpverlenende bemoeial in mij behoeft dit? Op de verschillende sociale media blijkt dat meer mensen last hebben van het goedebedoelingen bemoeiersdyndroom. Trouwens, ook zonder goede bedoelingen wordt er heel wat advies opgedrongen. Blijkbaar is hetgeen dat werkt voor jou, ook per definitie goed voor de ander. Niet dus. Niet op het internet en niet in het echt. De ervaring leert dat luisteren beter werkt. Alleen maar dat. En mocht iemand dan expliciet om je mening vragen, dan kun je die geven. Eventueel. Met het risico dat diegene daar helemaal niks mee doet en lekker doorvoed met een hoedje. Een heel jaar lang en naar volle tevredenheid. Enjoy!  Ik bracht mijn oudste zoon (9) naar bed. We bespraken de dag en dat ging zo: Ik: Ik hou van je. Hij: Weet ik. Ik: Hoe dan? Hij: Ik voel het soms. Ik: Wanneer? Hij: Toen ik ziek was. Toen hij ziek was, niks ernstigs gewoon een flinke griep, was zijn dag gevuld met koortsachtig slapen in het grote bed, spugen en af en toe een slokje water nemen. ’s Nachts sliep hij tegen me aan en ook overdag wilde hij liever niet dat ik de slaapkamer uitging. Dat deed ik af en toe wel, ik heb nog twee kinderen, een huishouden en oh ja, een eigen bedrijf (dank Veronique voor het uit handen nemen van zo’n beetje alles wat er die week zakelijk gepland stond!!). Maar op de momenten dat ik de rust had, kroop ik naast hem en lagen we daar zo’n beetje samen te liggen. Geen boek, geen tv, geen tablet en geen gesprekken. En eerlijk gezegd was dat enorm fijn. Vol overgave samen zijn en al het andere zoveel mogelijk op de achtergrond. Het deed me denken aan een kraambed. Op het nieuwe leven na, was het vrijwel hetzelfde: in bed liggen met je kind tegen je aan, kleine beetjes drinken geven en de overgave aan het geen kant op kunnen. Ik moest hulp inschakelen van vrienden en familie. Ik zag stof liggen op plekken waar ik anders niet zo lang naar lag te staren. Ik moest veel loslaten maar kreeg ook de mogelijkheid mijn grote jongen extra te laten voelen dat ik er voor hem was. De koorts was na een weekje wel voorbij, voetballen werd weer belangrijker dan dichtbij mama zijn. Een kraambed duurt langer, nieuw leven vraagt gelukkig meer tijd dan een paar dagen. Wat zou ik graag willen roepen tegen alle toekomstige ouders: koester die eerste weken, je baby voetbalt sneller dan je denkt. Geef je over, verwonder en scoor! |
