 Op onze site vind je vijf wat meer algemene tips voor het geven van (borst)voeding. Hier geven we je er vijf die net iets meer intunen op het proces zelf.
1. Door huid op huidcontact voelen jij en je baby dat je bij elkaar hoort. Dit is Verrukkelijk! Daarbij versterkt het de natuurlijke reflexen van je baby om te gaan drinken. Vind je het te intiem? Start dan met kleding er tussen of met alleen oogcontact. Doe dit niet alleen tijdens het gouden uur na de bevalling, maar zoveel mogelijk. 2. Ga zelf lekker zitten, gewoon zoals je ook tv zou kijken of relaxed op de bank zit. Door een klein beetje naar achteren te gaan zitten kan je lijf goed ontspannen, gaat de melk makkelijker stromen en kan je baby gebruik maken van de zwaartekracht. Daarbij: jij bent belangrijk, ook jij mag het goed hebben tijdens het voeden. 3. Laat je baby haar ingebouwde krachtige reflexen inzetten om aan de borst te gaan drinken. Het zal je verbazen hoe goed ze dit kan en hoe fijn het voor jullie beide is om zo prettig samen te werken. Nogmaals, gebruik de zwaartekracht en blijf doorademen ;-) 4. Het leven van een baby mag goed zijn. Geef gul melk in de eerste weken. Laat haar vaak bij je drinken en als dat (nog) niet lukt, geef dan vaak kleine beetjes op een andere manier. Dit geeft je baby vertrouwen en jou ook. 5. Maak je borsten enthousiast door vaak te voeden of door ze met je handen en/of een kolf vriendelijk te stimuleren. Borsten zijn zacht en mogen ook zo behandeld worden. Laat de melk maar stromen en wees trots op je lijf. Je hebt een mens gemaakt. Oke, dit komt wereldwijd vaker voor, maar het blijft WAANZINNIG! Ps: Borstvoeding leren geven doe je niet via een instagram post of uit een boek. Het is een kwestie van liefdevol aanklooien en oefenen. Heb je hulp nodig? Neem dan vooral contact met ons op.
0 Opmerkingen
Paulien Kuipers is GZ-psycholoog bij Stichting Kinderleven en ze schreef jaren geleden het boek 'Eerst hulp bij hechting'. Dat boek werd me aangeraden door een fijne jeugdverpleegkundige van het consultatiebureau, en ik las het in een ruk uit. Ik wilde er meer van weten en ben de opleiding Infant Mental Health gaan volgen. Dit gaf me zoveel meer kennis over mezelf, mijn kinderen en alle ouders en baby's waar ik mee mag werken. Mooi he!
Er staan meer interviews met Paulien op Spotify. In deze praat ze bevlogen over touwtjes die door elkaar geweven zijn tot een veilige band, over verwachtingen en verlies. Een kind laat met gedrag zien wat het heeft meegemaakt, en dat geldt ook voor baby's. Baby's lijken niet snel ziek te worden van het nieuwe Corona virus. Mocht jij als moeder ziek worden, dan komen de antistoffen in je melk en in je baby. Met wat aanpassingen kun je dus blijven voeden, mits je niet te ziek bent. In dat laatste geval kan er gezocht worden naar een alternatieve oplossing, bijvoorbeeld dat iemand je helpt met kolven. Hieronder vind je de officiële adviezen rondom dit onderwerp vanuit de WHO. Wat een bizarre tijd nu. Binnen no time is er van alles veranderd. Voor zwangeren, voor kraamvrouwen, voor ouders en voor ons. We kunnen haast geen consulten meer doen, alleen op indicatie van een arts, de voorlichtingsavond gaan we online geven, er is stress en angst en misschien ook juist wel wat ontspanning hier en daar. Wij proberen altijd al om onze voorlichtingsavond realistisch maar ook positief te maken. Want als je zwanger bent is het hele borstvoedingsverhaal meestal nog erg abstract en is het fijn om veel beelden te zien en en vertrouwen te krijgen in jezelf en je baby. Dat gaan we ook online proberen over te brengen; dat je zoveel kan als ouder en dat je baby ook al zoveel kan. Dat de focus op ontspannen contact mag liggen en dat er dan vanzelf meer ruimte komt om nieuwe dingen te leren en ontdekken.  Eind 2019 mocht ik reflecteren op mijn dagelijkse praktijk in Vakblad Vroeg. Ik kan het stukje nog niet digitaal hier plaatsen, dus zo lang doen we het maar even met een foto.  Toen ik vanochtend een lamme arm kreeg bij het dichtdraaien van de pot pindakaas, wist ik dat het weer tijd was voor de sportschool. Dus diepte ik mijn stoffige pasje uit de krochten van een keukenlaatje op en ging op weg naar een les pilates. Aldaar had ik de kans om mezelf helemaal gek te maken met negatieve gedachten, maar dat deed ik niet. Niet meer! Nee, ik genoot van de les en was trots dat ik er weer stond. Ik heb namelijk enkele jaren geleden keihard gewerkt om mijn hardnekkige negatieve zelfbeeld om te zetten in een mildere tone of voice en een bundel eigenliefde. Ik kan het iedereen aanraden. Dat doe ik trouwens ook vaak, indirect, tijdens consulten. Er zijn namelijk meer moeders die nog weleens streng voor zichzelf zijn, wat niet altijd een aangenaam effect heeft. Neem bijvoorbeeld de bevalling. Die gaat zelden volgens plan en doet in veel gevallen een enorm beroep op de flexibiliteit, veerkracht en overlevingsmechanismen van een vrouw. Dat is knap en bewonderenswaardig, maar toch voelen pasbevallen moeders zich vaak verdrietig, schuldig en mislukt. Gevoelens die je kraambed er niet gezelliger op maken, laat staan dat ze je bij je borstvoedingsavontuur helpen. Maar heb je echt gefaald als je geplande orgastische badbevalling met kaarslicht en rustige muziek is geëindigd in een ruggenprik en een vacuumpomp? Als je inzoomt op het moment dat je, ondanks al je effort en voorbereiding, aan jezelf mag toegeven dat je iets anders nodig hebt om te kunnen baren, dan vind ik dat een teken van zelfliefde. Er is behoorlijk wat veerkracht nodig om uit dat bad te stappen en de auto naar het ziekenhuis te nemen. Het is een ongelofelijke uitdaging om in een nieuwe omgeving waar je te gast bent, toch in contact met jezelf en je kind te blijven en stapje voor stapje het proces naar de geboorte te doorlopen. Dat vergt een onvoorstelbare hoeveelheid moed en daar mag je wat mij betreft behoorlijk trots op zijn. Andersom ook natuurlijk. Als je gewenste inleiding al gepland staat maar je na het breken van de vliezen zulke heftige weeën krijgt dat je geen stap meer kan verzetten. Dat het zo snel gaat dat je alle redenen om in het ziekenhuis te willen bevallen aan de kant moet zetten omdat thuisblijven nu opeens de meest veilige optie is. Dat vraagt heel veel van je. Flexibel zijn in een van de meest kwetsbare momenten van jouw en je baby’s leven, dat is hardcore petje-af-stijl. Hier kan ik nog honderden andere scenario’s opschrijven, ik hoor er welke week wel een paar. Wat ik ermee zeggen wil, is dat Veronique en ik getraind zijn in luisteren naar jouw verhaal. We kunnen precies de punten eruit halen die misschien wel in een vriendelijker perspectief geplaatst mogen worden. Welke invalshoek je neemt, kan namelijk een behoorlijke invloed hebben op hoe je op je bevalling en jezelf terugkijkt. Dit besef kan een intense emotionele ontlading geven. Het gevolg is altijd opluchting en ontspanning en laat dát nou precies het contact met je baby aan de borst stukken leuker maken!   Mijn jongste zoon is zes en heeft ’s nachts af en toe een ongelukje waardoor zijn bed verschoond moet worden. Ik doe dan altijd net alsof ik slaap waardoor mijn man dit klusje op zich neemt. De laatste keer vroeg hij zich mopperend af waarom hij altijd de Sjaak is, waarna ik hem liefdevol toebeet dat ik toch potverdorie al die eerste jaren driemiljoen keer per nacht borstvoeding heb gegeven.
Alsof dat zo moeilijk was. De kleine beetjes prolactine en oxytocine die met elk slokje door mijn lijf stroomden, hebben me me al die jaren geholpen te ontspannen. Het gaf me de ruimte om op een vrij makkelijke manier van mijn kinderen te houden en de energie op te brengen voor ze te zorgen. Niet dat ik nooit moe was, integendeel. De 24 uur zorg voor drie kleine kinderen, de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt en de zorgen of wat ik deed wel goed was, putte me bij tijd en wijle volledig uit. Toch kon ik in de nachten goed opladen. Door mijn jongens dichtbij me te houden in een veilig bed waren we volledig op elkaar ingespeeld. Hoefde ik niet wakker te worden uit een diepe slaap en kon ik na een korte onderbreking waarbij ik mijn ventjes wat dichter naar me toe schoof voor een slokje, prima verder slapen. Het concept doorslapen kenden mijn jongens de eerste jaren niet, en omdat ik dat ook niet van ze verwachtte was dat voor niemand een probleem. Nou ja, behalve voor mijn nu man dus, maar dat wist hij toen gelukkig nog niet.  Over Veronique en mij denken moeders weleens dat wij zelf alleen maar een fantastische borstvoedingstijd gehad hebben. Is ook zo, hou die gedachte vast. En we hebben altijd een schoon huis, goed luisterende kinderen en snauwen nooit maar dan ook nooit tegen onze mannen.
Neemt niet weg dat we in onze voedingsjaren ook hardcore kloven, spruw, borstontstekingen, een abces, medicatiegebruik, overproductie, borstweigeraars, nachtvoedingen tot sint-juttemis, doorweekte matrassen, de helft van de kolf thuis vergeten, de afgekolfde melk in een hotel vergeten, het flesje onder de kolf scheef dus alles nat, flesweigeraars, onderproductie, depressies, doeken vol teruggegeven melk, discussies met huisartsen/CB artsen/kinderartsen, verdwenen toeschietreflex, schildkliergedoe en ondergewicht hebben gehad. Dat we er beiden goed op terugkijken komt waarschijnlijk omdat we bovenstaand verspreid hebben over vele jaren, maar ook omdat het voeden meestal gewoon heel erg fijn was. Fijn om onze kinderen dichtbij te hebben, de flow van oxytocine even door de dag heen te laten wapperen. Hen in slaap te krijgen met onszelf en andersom, weer rustig te voeden na schrik. De kleine bommetjes van antistoffen bij hoge koorts. Het maakte het leven met een baby, of met een baby en een dreumes, of met een baby en een dreumes en een kleuter (hoe dan) er gewoon zoveel makkelijker op. Het voelt heerlijk als je voelt dat je van je kind houdt en het samen fijn is. Nog steeds, ook zonder drinken aan de borst en zelfs als de helft van de kinderen al volwassen is. Dat onze gebaren rustiger en onze stem zachter is als we bij jou en je baby zijn, komt door de herinnering aan onze eigen zoektochten. Ons lijf weet het gewoon nog zo goed, het voelt vertrouwd. Het maakt dat we in jou als moeder (of vader) vertrouwen hebben en je het plezier en de ontspanning met zoveel vanzelfsprekendheid aanreiken. Niet omdat het bij ons altijd makkelijk was, maar omdat we er met terugwerkende kracht zo van genoten hebben.
 Vanochtend zat ik op het toilet en keek ik uit op een stapel Donald Duckjes die over de badkamervloer verspreid lag. Deze Duckies liggen ook op de eettafel, in onze bedden en in de auto. Ik realiseerde me: mijn gezin zit in de Donald Duck fase.
Als verloskundige leerde ik dat een bevalling doorgaans in waterige fases gaat. De start is een zee die kabbelt maar waarin van alles gebeurd. Daarna komen de weeën die krachtig zijn als hoge golven. Tussen het surfen door kun je ademhalen, even bijkomen. Voor het moment van uitdrijven is een moment stilte, de rust die een tsunami voorspelt. En dan is daar die vloedgolf waarna je baby voor het eerst boven water komt. Als moeder kwam ik achter heel andere fases. Ook dan kwamen en gingen de momenten en ging alles ook weer voorbij. Het grappige was, dat ik bij mijn eerste zoon dit perspectief totaal niet kon zien. Huilde mijn baby een paar weken veel en was hij onrustig, dan was ik ervan overtuigt dat het nooit meer anders zou zijn. Alsof we samen eeuwig in een bootje zaten en ik nergens vaste land zou zien. Hoe vermoeiend (en een tikkeltje eenzaam) was dat! Door de fases te doorleven (of misschien was het meer overleven) merkte ik dat dingen echt weer veranderde, dat tanden heus doorkwamen en ik niet voor altijd een kind aan de borst zou hebben. Deze kennis gaf me bij mijn tweede en derde zoon veel rust en vertrouwen, ik zag het grotere plaatje en kon vooruitkijken. Inmiddels kijk ik weemoedig terug op de fases die ik toen zo vanzelfsprekend vond maar die ik nooit meer in de hoedanigheid van een jonge moeder zal meemaken. Alle ondergekotste hydrofielluiers, het gevoel van een vredig slapend baby’tje aan de borst, het zeulen met de maxi cosi, het genieten van middagslaapjes, het zesmiljoen keer opruimen van de door een dreumes uitgeruimde keukenlade of het overal in huis tegenkomen van Duplo, Kapla of Pokemonkaarten. Alles gaat voorbij en dat is juist een van de charmes van het leven (of van een bevalling), maar juist daarom had ik mezelf gegund iets meer te genieten van de verschillende fases in plaats van me op te winden over de zooi op de grond. Ik ben vandaag meteen begonnen en wat blijkt: het stripje op de achterkant van de Donald Duck is nog steeds zo leuk als toen ik hem als kind zélf overal in huis liet slingeren.  In de jaren ’70 gebeurde het onvoorstelbare: een mens loopt op de maan. In diezelfde periode kwamen artsen erachter dat baby’s pijn kunnen hebben. Twee gebeurtenissen waar we blijkbaar even lang over deden om te ontdekken. We zijn nu veertig jaar verder en baby’s krijgen adequate pijnstilling als dat nodig is. Mooi! Het loont te investeren in de nieuwe generatie men on the moon en gelukkig gebeurt dat ook. Baby’s worden steeds serieuzer genomen, gewoon alsof het échte mensen zijn. Toch zien we het soms nog mis gaan.
De baby die ik laatst zag had nog weinig regie in haar prille leven gehad. Na een keizersnede was ze op de warme borst van haar vader beland en de zoektocht naar melk werd uitgesteld. Later op de dag kon het Gouden Uurtje toch nog worden ingehaald, ware het niet dat de overijverige zorgverleners de baby iets te dwingend aan de borst hielpen. Daar hield deze baby niet van, ze kreeg er stress van en bij elke poging werd het meer. Stel je voor dat je in een restaurant zit en de ober je gezicht steeds in je bord duwt. Je recensie zou niet al te best zijn en er terugkomen doe je zeker niet. Zo ging het ook met deze baby. Elke keer dat ze wakker was en zin had om te drinken, viel ze subiet in slaap als de borst alleen maar in de buurt kwam. Een ware shut down, een efficiënte manier van omgaan met trauma. Dat klinkt heftig voor een baby en dat is het ook, maar gelukkig is het vrij makkelijk op te lossen. Namelijk door de baby weer als een mens te zien en haar de regie terug te geven. Door haar zelf te laten zoeken, niet te duwen en niet te dwingen. Met een beetje geduld werd de borst gewoon weer de plek om heerlijk thuis te komen en een warme maaltijd te nuttigen. Vijf sterren voor de deze baby en haar moeder. Of het nou op de maan of aan de borst is, ieder mens verdient een zachte landing. Wij helpen jou en je kleine mensje daar graag bij. Wat was het leuk om voor ons 5 jarig jubileum 5 mooie dingen weg te geven! Hierboven zie je wat dat was:
Een sleutelhanger, het boek Ferm, warmtepads, het boek My body created a human en het boekje What does baby want? Van harte Sil, Heidi, Priscilla, Geeske en Charlotte!  Hoe snel kunnen vijf jaar voorbij gaan? Supersnel als je samen een fijn bedrijf hebt en je elke week met je favoriete onderwerp bezig mag zijn. Het is echt voorbij gevlogen. In feite hebben we samen al een hele kleuter grootgebracht! Dat vieren we natuurlijk. We hebben al heel veel What Does Baby Want boekjes rondgebracht bij de verloskundigen uit de regio. Leuk voor in de spreekkamer, dan kunnen de zwangere dames alvast zien hoe dol baby's op borstvoeding zijn. Ook voor jullie, lieve mama's hebben we leuke dingen om weg te geven. We zijn gewoon heel blij en trots dus dat zullen jullie weten! Vanaf volgende week geven elke weggeefwoensdag een cadeautje weg. Hou goed onze Insta posts in de gaten!   Elke baby aan de borst! Een gezellig streven en baby’s verwachten ook niks anders na hun geboorte, maar ons doel is het niet. Niet? Nee, ons doel is een goed gevoed kindje dat zich veilig voelt en ontspannen ouders die het ouderschap aankunnen. En laat nou net die borstvoeding daar enorm geschikt voor zijn.
Veel moeders willen ook dat het lukt, hun baby voeden aan de borst. Ze weten instinctief dat het hen helpt in het moederschap en in het creëren van een liefdevolle band met hun kind. Een band voor het leven en daar doen ze graag wat moeite voor. Maar voor de ene moeder is haar borstvoedingsavontuur als een zonnige gladde weg, het loopt voorspoedig. Voor de ander is het een lange en hobbelige route. Heel soms loopt de weg dood en dat kan enorm verdrietig en pijnlijk zijn. Want als het allemaal niet zo soepel gaat, wordt het geven van borstvoeding algauw een einddoel in plaats van een middel en ligt het gevoel van falen op de loer. Logisch want je hart staat wagenwijd open om je kind te verwelkomen en je voelt je kwetsbaar. De stress die dat met zich meebrengt maakt het hele gebeuren er niet makkelijker op. In tegendeel, het werkt je op vele vlakken tegen. Wij doen elk consult ons best door samen met jullie te zoeken naar wat er op dit moment voor jou en je gezin mogelijk is. Hoe krijg je vandaag je baby het beste gevoed? Hoe ontspan je zo goed mogelijk zodat er weer ruimte is om nieuwe dingen te leren? Hoe voelt je baby zich veilig en kunnen jullie van elkaar genieten? Meestal lukt dat fantastisch aan de borst maar soms ook niet. Dan is er een zijpaadje nodig om weer op je route te komen. Het is geen wedstrijd en gelukkig zijn er naast je baby aanleggen ook legio andere manieren om je doel te bereiken. Uiteindelijk blijkt er elke keer van alles mogelijk om jou precies de ouder te laten zijn die je baby zich toewenst. En dat is het echte streven. Gisteren zat ik, zoals elke week, aan het avondeten met mijn lieve schoonouders. Ik vertelde over een consult waarbij moeder op schema voedt maar waar de baby ook graag wat zeggenschap wenste. Deze liefdevolle moeder hield van regelmaat en duidelijkheid, maar haar goed groeiende baby gooide roet in het eten (drinken). Dit gaf spanning bij moeder en kind en mijn schoonmoeder vroeg zich af of ik in zo’n geval voor de baby kan opkomen. Zou ik dat kunnen? Sensitief en responsief ouderschap vraagt van ouders dat ze hun kind volgen. Dat ze signalen lezen en hier adequaat op reageren. Dus de baby geeft aan trek te hebben, moeder merkt dit op en geeft de borst. Baby voelt zich gezien, mag ontspannen drinken bij mama en beide partijen voelen zich rustig en veilig. Voeden op verzoek dus. Maar niet elke moeder voelt zich rustig bij voeden op verzoek. Je kind op die manier de leiding geven geeft sommige ouders spanning en deze ouders kiezen vaak voor voeden op schema. De klok geeft dan het signaal en dan kan het voorkomen dat baby de borst krijgt zonder dat hij of zij trek heeft. Soms gaat dit goed, baby’s zijn redelijk flexibel, en soms levert dit strijd op. Veel strijd geeft stress en langdurig gestreste ouders kunnen minder makkelijk sensitief en responsief reageren op hun kind en het kan in extreme gevallen een depressie veroorzaken bij de ouder. Dit geeft weer een risico op hechtingsproblemen en zo zit er wel heel veel narigheid in één blog. Oke, wat nu? Voeden op verzoek geeft stress aan deze moeder en voeden op schema geeft deze baby stress. Als lactatiekundige denk ik vanuit de natuurlijke behoeften van een baby, maar there’s no such thing as a baby (D.W. Winnicott). Een baby bestaat alleen door de relatie die hij heeft met een verzorger dus moeten we een weg zoeken die beiden past. Er leiden meer wegen naar Rome en met een combinatie van af en toe aanleggen met daarbij kolven en de melk op iets minder gezette tijden met de fles geven, lukte het deze moeder om weer ontspannen haar baby te voeden. Opkomen voor de baby betekent opkomen voor de relatie tussen ouder en kind en ja, dat lukte gelukkig!   Borstvoeding is leuk en makkelijk - als het leuk en makkelijk is. En gelukkig zijn we zo ontworpen dat de meeste vrouwen prima borsten hebben en de meeste baby's prima uitdeborstdrinkskills hebben en gaat dat hele voeden met een beetje oefening gewoon, nou ja dus prima leuk en makkelijk gaat. Maar dat geldt niet voor iedereen. Als er iemand is die zich daar zeer wel bewust van is, dan is het je lactatiekundige wel.
En nu doet iedereen wat voor hem of haar doenlijk is, daar ben ik van overtuigd. Maar bij de een gaan dingen echt makkelijker dan bij de ander. Denk maar aan het zwanger worden, de bevalling, medische of psychische complicaties en ga zo maar door. Bij sommige ouders denk je dan: woei die verdiend Mad Respect voor de veerkracht en het geduld en doorzettingsvermogen dat hier tentoongespreid wordt. En die mensen krijgen van ons de Gouden Tiet Award. Legaal gejat van collega lactatiekundige Mieke van Rijn, een beetje naar onze smaak opgeknapt en klaar voor verzending. Ken jij iemand die de award verdiend heeft? Gebruik hem dan gerust. En weet: hoe je het ook doet (of niet doet), wees trots op je Golden Girls!  Moederschap is groeien,
dragen en loslaten. Dus stevige knopen en soms eentje open. En wij hebben daar eigenlijk weinig aan toe te voegen!  Dit weekeind zag ik mijn jongste vriendin haar kindje voeden. Ze lagen heerlijk tegen elkaar aan, de melk stroomde en de oogjes van haar dochter vielen langzaam dicht. Mijn vriendin verzuchtte ‘oh Nike, ik vind haar zó lief’... Mijn vriendin was trots op haar kindje dat ze al na een paar maanden zo goed kent en liefheeft. En ik was trots op mijn vriendin voor wie het moederschap zo natuurlijk lijkt te komen.
Ook jouw baby wordt geboren met bepaalde verwachtingen van het leven. Ze wil graag vastgehouden worden, warmte, voeding en aandacht krijgen en alleen dan kan je kindje goed groeien. Handig dus dat jouw lijf twee armen heeft om je baby naar je toe te halen, je lekker warm bent en dat je alles in je hebt om je kindje te voeden. Handig ook dat je baby precies weet hoe ze naar de borst moet kruipen, bij je kan drinken en jou die lieve blik gunt waardoor je ter plekke smelt van liefde. Het is een all-inclusive pakket waar je dankbaar gebruik van kan maken.  Die posters laatst waren natuurlijk een cadeautje, onze afdeling marketing is ook weer niet zó groot. Of eigenlijk hebben we geen afdeling, wij zijn dat gewoon. Maar we groeien wél. Dus spreken we niet meer over een bedrijfje, maar een heus bedrijf. Ondanks dat het nog steeds voelt alsof we onze boterham verdienen met een uit de spuigaten (ja ik denk dan ook meteen aan de toeschietreflex) hobby.
En dus zijn we afgelopen week lid geworden van een broodfonds zodat we bij tijdelijke arbeidsongeschiktheid ons mooie bedrijf toch kunnen laten voortbestaan. Bij dat broodfonds zit een zelfstandige, Annabella van Kanai.nl, die deze tekening van ons maakte in de notulen (ze maakt dus grafische notulen, hoe heerlijk voor een beelddenker als ik). Mooi he!  Om je productie te verhogen kun je het beste vaak en goed aanleggen. Lukt dat niet of is er iets anders waardoor je twijfelt aan de melkproducerende-capaciteit van je borsten, dan bel je een lactatiekundige. Ons bijvoorbeeld...
Op het internet en in het echte leven gaat er veel rond over productieverhogende middelen. Of ze werken is de vraag (soms wel - soms niet), maar lekker zijn ze sowieso vaak wel. Havermout, fenegriek, venkel, anijs, mariadistel, asperge, geitenruit (galega) , bruin bier etc etc en misschien weet jouw schoonmoeder er ook nog wel een. Je zou er zo een feestmaal van kunnen maken (of nog beter, iemand anders kan er een feestmaal van maken zodat jij het kan opeten en niet hoeft te koken). Hen je zin gekregen in havermoutkoekjes? Dit is het recept, overgenomen van het Voedingscentrum. Als je geen suiker wil gebruiken, kun je dat vervangen door bijvoorbeeld honing of agravesiroop. Of het gewoon weglaten. Dit recept is voor 24 personen, maar je begrijpt natuurlijk wel dat als je borstvoeding geeft, jij er 20 neemt en de rest voor je visite is. Ingrediënten
|
